ავღანელ ხალხს არ აურჩევია „თალიბანი“. ისინი იბრძოდნენ და დაიღუპნენ ჩვენ გვერდით - ამ სათაურით აშშ-ის ყოფილი სახელმწიფო მდივნის კონდოლიზა რაისის სტატია Washington Post-ში გამოქვეყნდა. Europetime წერილს უცვლელად გთავაზობთ.
კონდოლიზა რაისი, აშშ-ის სახელმწიფო მდივანი 2005 - 2009 წლებში.
ავღანეთში, გასული წლები რთული იყო ყველა პრეზიდენტისთვის ჩვენი შეიარაღებული ძალებისთვის, ჩვენი მოკავშირეებისთვის და ჩვენი ქვეყნისთვის. მათთვის, ვინც იქ მსახურობდნენ და ვინც დაიღუპნენ - ისინი სამუდამოდ დარჩებიან ჩვენს მეხსიერებაში.
თითოეულმა ჩვენგანმა, ვისაც იმ წლების განმავლობაში ეკავა ავტორიტეტული თანამდებობები, დაუშვა შეცდომები - არა იმიტომ, რომ ჩვენ არ ვცდილობდით ან ვერ ვხედავდით გამოწვევებს. შეერთებულ შტატებს არ შეეძლო, უგულებელყო ის თაღლითური სახელმწიფო, რომელიც თავშესაფარს აძლევდა მათ, ვინც ჩვენზე თავდასხმა მოახდინა 11 სექტემბერს. მოვა დრო იმის შესაფასებლად, თუ სად არ ვიყავით წარმატებულნი და რას მივაღწიეთ.
თუმცა, ქაბულის დაცემის პარალელურად ჩნდება კოროზიული და ღრმად უსამართლო ნარატივი: ავღანელების დადანაშაულება იმაში, თუ როგორ დასრულდა ეს ყველაფერი.
ავღანეთის უსაფრთხოების ძალებმა მარცხი განიცადა. ავღანეთის მთავრობამ მარცხი განიცადა. ავღანელმა ხალხმა მარცხი განიცადა.
„ჩვენ მათ მივეცით ყველა შანსი, განესაზღვრათ საკუთარი მომავალი”, - თქვა პრეზიდენტმა ბაიდენმა ორშაბათს თავის მიმართვაში - თითქოს ავღანელებმა აირჩიეს „თალიბანი“.
არა - მათ ისინი არ აურჩევიათ. ისინი იბრძოდნენ და დაიღუპნენ ჩვენ გვერდით და გვეხმარებოდნენ ალ-ქაიდას შესუსტებაში. ავღანელებთან და ჩვენს მოკავშირეებთან მუშაობით შევქმენით კონტრტერორისტული წარმომადგენლობა მთელ მსოფლიოში და კონტრტერორისტული აპარატი შინ, რამაც დაგვიცვა.
საბოლოო ჯამში, ავღანელებმა ვერ შეძლეს საკუთარი ქვეყნის დაცვა ჩვენი საჰაერო ძალების და ჩვენი მხარდაჭერის გარეშე. გასაკვირი არ არის, რომ ავღანეთის უსაფრთხოების ძალებმა დაკარგეს ბრძოლის სურვილი, როდესაც „თალიბანმა“ გააფრთხილა, რომ შეერთებული შტატები მიატოვებდა მათ და ვინც წინააღმდეგობას გაუწევდა, ოჯახებს დაუხოცავდნენ.
არა - მათ არ აირჩიეს „თალიბანი“. მათ ააშენეს ახალი დემოკრატია არჩეული ლიდერებით, რომლებიც ხშირად მარცხდებოდნენ, მაგრამ თავიანთი ხალხის მიმართ სისასტიკეს არ იჩენდნენ, როგორც ამას აკეთებს რეგიონში მრავალი რეჟიმი.
ოცი წელი არ იყო საკმარისი იმისათვის, რომ დასრულებულიყო მოგზაურობა მე -7 საუკუნის „თალიბანის“ მმართველობიდან და 30- წლიანი სამოქალაქო ომიდან სტაბილურ მთავრობამდე. ოცი წელი შეიძლება ასევე არ იყოს საკმარისი იმისათვის, რომ გავაძლიეროთ ჩვენი მიღწევები ტერორიზმის წინააღმდეგ და უზრუნველვყოთ ჩვენი უსაფრთხოება. ჩვენ, მათ - ორივეს მეტი დრო გვჭირდებოდა.
ტექნიკურად, ჩვენი ყველაზე გრძელი ომი არ არის ავღანეთი: ეს არის კორეა. ეს ომი გამარჯვებით არ დასრულებულა; ის ჩიხში დასრულდა - დროებითი ზავით. სამხრეთ კორეამ ათწლეულების განმავლობაში ვერ მიაღწია დემოკრატიას. სამოცდაათი წლის შემდეგ, ჩვენ იქ გვყავს 20,000 -ზე მეტი ამერიკელი ჯარისკაცი იმის აღიარებით, რომ სამხრეთ კორეის გამოცდილ არმიასაც კი არ შეუძლია ჩრდილოეთის მარტო შეკავება.
აი, რას მივაღწიეთ: სტაბილური ბალანსი კორეის ნახევარკუნძულზე, სამხრეთ კორეის ღირებული მოკავშირეობა და ძლიერი წარმომადგენლობა ინდო-წყნარ ოკეანის ზონაში. ავღანეთი არ არის სამხრეთ კორეა. მაგრამ ჩვენ შეიძლებოდა, მიგვეღწია გონივრული შედეგისთვის გაცილებით მცირე ვალდებულებებით.
მეტ დროს შეიძლებოდა შეენარჩუნებინა ამერიკული სადაზვერვო და კონტრტერორისტული აქტივები ადგილზე, რათა დაგვეცვა ჩვენი მოკავშირეები და ჩვენი სამშობლო ტერორისტული თავშესაფრის ხელახალი გაჩენისგან. ასევე მეტ დროს შეეძლო, შეგვენარჩუნებინა ბაგრამის საჰაერო ბაზა სახიფათო რეგიონის შუაგულში, რომელიც მოიცავს პაკისტანს და ესაზღვრება ახლო აღმოსავლეთის ყველაზე საშიშ ქვეყანას - ირანს. მეტი დრო ჩვენს სტრატეგიულ ინტერესებს მოემსახურებოდა.
ჩვენ არ მივეცით მეტი დრო საკუთარ თავს და ავღანელებს. ეს გასაგებია, მაგრამ ისე ვიჩქარეთ, რომ დავტოვეთ საბრძოლო სეზონის შუაგულში. ჩვენ ვიცით, რომ „თალიბანი“ ზამთარში უკან იხევს. იქნებ მანამდე ლოდინი და ავღანელებისთვის ცოტა მეტი დროის მიცემა შესაძლებელი იყო, რათა შემუშავებულიყო სტრატეგია ქაბულის ქაოსური დაცემის თავიდან ასაცილებლად? ახლა ჩვენ უნდა ვიცხოვროთ ამ სიჩქარისგან გამოწვეული შედეგებით.
ჩვენ ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ რეგიონული მოკავშირეების და საერთაშორისო საზოგადოების მობილიზაციისთვის „თალიბანის“ მმართველობის ბუნების შესამსუბუქებლად.
იმედი გვქონდეს, რომ „თალიბანის“ ლიდერები ამას გულისხმობენ, როდესაც ამბობენ, რომ მოსახლეობას სასტიკად არ მოეპყრობიან, როგორც ამას იქამდე აკეთებდნენ.
და როდესაც ჩვენ ვაცოცხლებთ საიგონის დაცემის ამბავს, არის ერთი ფურცელი, რომლის გადამეორება ისევ ღირს. ჩვენ გადავარჩინეთ ათასობით სამხრეთ ვიეტნამელი, რომლებიც დაგვეხმარნენ განადგურების პირას მყოფნი. ჩვენ არ მივიღეთ ისინი და ბევრი დაზარალდა ჩრდილოეთის ხელით.
რატომ ადარებენ თალიბანის ქაბულში გამარჯვებას ვიეტნამში, საიგონის დაცემას?
თუმცა არიან ისეთებიც, რომელთა გადაადგილებაც უზრუნველვყავით და დღეს, მათი შვილები და შვილიშვილები, ყოველდღიურად უწყობენ ხელს ამერიკის გაძლიერებას. ისინი არიან ბიზნესმენები, განმანათლებლები, მთავრობის წარმომადგენლები და ჯარისკაცები, რომლებიც 11 სექტემბრის შემდეგ ჩაირიცხნენ ამერიკის შეიარაღებულ ძალებში.
თუ სხვას არაფერს ვაკეთებთ, სასწრაფოდ უნდა მივცეთ თავშესაფარი ავღანელებს, რომლებსაც სჯეროდათ ჩვენი. ჩვენ უნდა ვაჩვენოთ, რომ ჩვენ კვლავ გვჯერა მათი.
